Ruim veertig jaar het Van Gemerens Familiekoor dirigeren; een dankbaar onderwerp om over te schrijven. Zoveel herinneringen zijn er op te halen. Van de jongensdroom mijn brood te verdienen in de muziek.... tot een bus vol familie in de sloot tot.... 42 jaar afwisseling en muzikaal avontuur. Ooit schreef ik een versje (zoals Toon Hermans zijn gedichtjes zo mooi noemde) over wat een clown en een dirigent aan elkaar verbindt. Hier een klein stukje uit dit vers: "Een clown treedt op in het circus en doet dat voor zijn werk. Maar ik, ik doe 't voor mijn plezier en nog wel in de kerk. Een clown die heeft zijn pakkie en ik heb m'n muziek, maar verder is er geen verschil, we hebben allebei publiek."

zaterdag 10 juli 2010

VERANDERINGEN IN 1965….

Op 1 januari 1965 brak een enerverend tijdperk aan. In dit jaar namelijk werd de basis gelegd voor een paar belangrijke veranderingen in ons werk- en gezinsleven.
Ten eerste verlieten wij ons ‘penthouse’ in de Rietstapstraat om ons te vestigen in de (naar de volksmond genoemde) ‘hongerput’ van Rotterdam; de Prins Alexanderpolder.
Toevallig werd ons daar - in onze ogen een villa - toegewezen door ‘een niet onbelangrijke neef ‘ die mij in een later stadium een ‘meesterlijke’ wereldbaan aanbood bij toentertijd één der top woningcorporaties in den lande!
Maar voorlopig leurde ik in 1965 nog met mijn bakkerskarretje én mandje door de deftige straten van het Molenlaankwartier in Rotterdam.
Ten tweede werd op 22 juni ‘65 met de geboorte van ons dochterje Willemina Sijgje Elizabeth ‘de rijkeluiswens’ vervuld; vader, moeder, zoon én dochter…..Willeke.
Zij voegt ‘levenslang’ aan ons gezin enorm veel zonneschijn toe. Een veertien coupletten tellend gedicht ligt dan ook (nog steeds) in het verschiet…!.


Inmiddels stroomde de polder vol met nakomelingen van Pieter en Jansje..!
Zo ongeveer in iedere straat was wel een ‘gereformeerd bolwerk’ met namen die een paar jaar later terug te vinden zijn op de ledenlijst het van Gemerens Familiekoor…!
Al snel werd ik organist in de Verrijzeniskerk aldaar.
Ik kwam zodoende in contact met Koos Dekker, trompettist in de marinierskapel en voor ik het wist stond ik met mijn Hammondorgel en een koperkwartet van de Marinierskapel (op een dieplader) op diverse plaatsen in de stad te musiceren waar ‘straatevangelie’ werd bedreven!
Wat een prachtige, leerzame en mooie tijd was dat.
De volgende welkome verandering was de kennismaking in de polder met onze familie met de volgende namen; van der Meijde - Hofstra - Vliegenthart - Storm en … van Gemeren!

BAKKER AF…….!
Intussen veranderde ik van werk! Ik kreeg namelijk een baan aangeboden als propagandist bij “de reclassering”. Dé kans om het dag- en nachtwerk vaarwel te zeggen dacht ik en dus hing ik mijn wilgenbroodmand aan de wilgen en stapte in dit avontuur…. Een baan overigens die na een paar jaar faliekant misliep! Deze keer niet ‘weggelopen’ maar eervol ontslag. Echter, ik liep dus wél zonder werk…
Bijna als anekdote is het volgende voorval; In de Alexanderpolder had zich “enen neef met de naam Koen Vliegenthart gevestigd, drijvende ene Doe-Het-Zelf zaak met een prachtige originele reclameslogan; “Even Koen Doen”. Koen belde mij in die dagen een keer op met de vraag; (wie hem gekend heeft weet hoe dat klonk) “Gerard, ik hoor dat je zonder werk loopt, ik zit in de knel met een klant waar een afspraak is gemaakt om een paar rollen behang te plakken en ik heb geen personeel, heb jij daar zin in”?
Hoewel ik nog nooit een rol behang had geplakt ging ik dit keer wél aan de rol…! Ik dacht; een extra centje is welkom, dus ik plakte en…het lukte, waarmee vanaf die tijd mijn DoeHetZelf- carrière een aanvang nam….
Laat nou in het flatgebouw waar ik plakte, óók nicht Leny en haar Sjoerd Hofstra wonen.
Die liepen wij een keer tegen het lijf, gingen er gezellig op de borrel, kwamen zodoende in contact met Alice van der Meijde en… de VGF dynastie nam een aanvang!!
Inmiddels werd het 1967. Er ontstond in de Alexanderpolder een hechte band tussen onze families, gingen bijna allemaal naar de (Verrijzenis)kerk en heel vaak na kerktijd gezellig bij elkaar ‘op de koffie’!

VERLOVING MET EEN STAARTJE…..
12 mei 1967! “Startpunt der VGF Geschiedenis” zou ik deze dag willen noemen.
Op deze dag namelijk verloofden zich Hans Gouw en Janny van der Meijde. Ook wij hadden een uitnodiging voor dit feest gekregen.!
In het familiearchief van Janny zijn een paar foto’s van deze verloving opgedoken waar Alice en ik ‘toevallig’ op staan.
Een gezellig feest aan het Gerretsenpad nummertje 3. Zoals vanouds ontstond er een geanimeerd gesprek tussen de neven en nichten. Ook Alice en ik raakten aan de praat…
Wij hadden het bijvoorbeeld over onze familiebanden en dat wij inmiddels resp. 28 en 27 jaren oud waren én dat wij uiteraard steeds maar ouder werden. We stonden stil bij het dankbare feit dat “de negen” (onze ouders) allemaal nog in leven waren….!
Hoe de conversatie nu precies woordelijk verder verliep en wie het eerst het woord “familiereünie” liet vallen, heb ik niet opgeslagen…! Wél is het een feit dat vanaf het moment dat het woord reünie viel er enthousiast gereageerd werd. Alice en ik zijn dan ook met zeer veel enthousiasme gaan brainstormen hoe zo’n familiedag er uit zou moeten zien!
Heel snel zijn wij aan de organisatie begonnen!
Er brak een tijd aan van nadenken, bespreken, bellen, schrijven, ideeën spuien, adressen opzoeken, locatie zoeken, de familie aanschrijven, organiseren, enz. enz.
In deze hectische tijd van voorbereiden leerde ik Alice kennen als organisatie- en rekenwonder met gouden ideeën! Een secretaresse die het gelijk heel professioneel aanpakte! Maar ook als nichtje om trots op te zijn. Zes zussen heb ik, maar beschouw Alice maar als de zevende…!
Enfin, in een tijd van een paar maanden hadden we de reünie op de rails. Voor 7,50 florijnen per persoon hebben wij de reünie georganiseerd. Als datum hadden we 30 september 1967 geprikt en als locatie de Salvatorkerk in Rotterdam-Hillegersberg.
Alle papieren, zoals de reüniebrief aan de familie, de aanmeldingen, giro overschrijvingen, foto’s krantenartikelen, het ‘kasboek van El’ en zelfs een film van de reünie; alles heb ik, mede dank zij Alice nog in het archief. Het zou te ver voeren dit lees-kijk- en luistervoer allemaal op de blog te zetten maar, het ís er wel!
Graag maak ik een paar uitzonderingen en als ‘document’ plaats ik ten eerste ‘de aanmelding voor de reünie van oom Koen van Gemeren’ (let op de naam van zijn stad) én onderaan de Blog het artikel met foto uit het “Rotterdams Dagboek” van Het Parool.
Honderdtwaalf (112) nakomelingen van Pieter van Gemeren en Jansje Lodders kwamen naar de familiereünie in de Salvatorkerk in Rotterdam.

AUBADE AAN ‘DE NEGEN’.
Het werd een familiefeest van jewelste! Een onvergetelijke dag! Natuurlijk werd er ook gezongen, toneelstukjes gedaan, gegeten en gedronken. Uiteraard werd, zoals bij vele bruiloften in die tijd, de avond besloten met; ‘k wil U o God mijn dank betalen….! Geweldig!
Wij schreven ook een lied voor die dag met als titel “De Negen”. De tekst hebben Alice en ik gemaakt bij Oom Arie en tante Bep van Gemeren aan de Mathenesserdijk!

Als ‘aubade’ aan de negen ooms en tantes van Gemeren, zijnde de kinderen van Pieter en Jansje, volgen hier (leuk om te lezen) de coupletten;
De vreugde en blijdschap verheffen zich saam,
Familie van Gemeren wat zegt ons die naam,
Van Gerrit tot Janny, ja nu zijn zij hier
Met ruim honderd kind’ren en maken plezier.

Wij allen die zagen naar deze dag uit
Hoe laat het ook wordt int’resseert ons geen fluit
Het is hier gezellig, we lachen ons krom,
En ach, lieve vrienden, daar gaat het toch om..

Oom Gerrit was bakker, dat maakte hem blij
Hij heeft nog een baantje pro deo er bij.
Hij is jaren ouderling, vraag het hem maar
Ja, wil je het leren, hij staat voor je klaar.

Oom Koen is de tweede, dát is me er één,
Doorziet alle mensen, ja, kent ze meteen
Hij is filosoof, speelde ook in ’t orkest
Hij trok door de wereld; had lak aan de rest…

De oudste der zusters, dat is onze Bets
Dat is me er eentje met al haar geklets
Zeg wil je haar bellen, plan dan maar een uur
Als ’t interlokaal is dan wordt het wel duur….!

En Sijgje die trouwde een man met rood haar,
Met ‘Hein van de Hoek’ het was zo voor elkaar
Zij kregen twaalf kind’ren, het was zes om zes
Bij ied’re geboorte de kurk van de fles…

En Antje die woonde veel jaren naast Bet
Ze hadden soms woorden maar meestal veel pret.
Zij heeft nu een flatje met Arie haar zoon
O, ga toch eens kijken, ’t is werk’lijk een droom…

En hierna komt Arie, hij is directeur
Hij heeft een devies; doe de was uit de deur
Hij lijkt net een baas en doet alles in ’t groot
Speelt orgel, piano en ook op zijn poot…

De knapste van ’t stel dat is Leen, daar zit hij
Hij is onderwijzer, verdiende graag bij
Hij teerde de schuur, bij die Hein op de Hoek
Verdiende drie gulden, nog steeds zijn ze zoek…

Zeg, hou je van kaarten, ga dan maar naar Piet
Hij speelt “31”…, je wint het heus niet
Hij is in de politiek ook heel goed thuis
Hielp driekwart familie heel grif aan een huis…

De jongste en liefste dat is onze Jans
Ze trouwde een sportman, ja dat was haar kans
Zij hangt halve dagen aan de telefoon
Een heel hoge rek’ning dat vindt ze gewoon…

We hebben ze nu alle negen genoemd
Het is zó’n familie, ja bijna beroemd
Want waar vind je ergens ter wereld zo’n band
Je zou toch haast zeggen, dit moet in de krant….

Oom Koen en tante Lida van Gemeren waren danig onder de indruk van de reünie!
Niet verwonderlijk dus dat oom Koen de dag na de reünie aan Alice de vraag stelde “die een totaal nieuw tijdperk zou inluiden in het muzikale familie- en gezinsleven van veel neven en nichten uit het geslacht van Gemeren”:

“Alice, op 9 december van dit jaar zijn Lida en ik 50 jaar getrouwd en vieren wij onze Gouden Bruiloft. Willen jij en Gerard voor ons dan óók zo’n grandioos feest organiseren. Maar wel onder voorwaarde dat dezelfde mensen worden uitgenodigd die gisteren op de familiereünie zijn geweest”!
Daar hebben Alice en ik even over nagedacht en ja gezegd tegen oom Koen....

Het volgende enerverende hoofdstuk zal dan ook in zijn geheel ‘de geboorte’ van het van Gemerens Familiekoor beslaan..!


Wordt vervolgd!