PARIS. TUSSEN JULIO EN MARIANNE…

Dat een balletje raar kan rollen weten we allemaal! Een treffend voorbeeld is de manier waarop het van Gemerens Familiekoor uiteindelijk in de Franse televisie studio’s in Parijs terecht kwam. Hier volgt het verhaal, alsof een scenario schrijver het heeft bedacht…. Laten wij teruggaan naar de 24e september 1977. Wij zijn weer eens op tournee door Frankrijk. Om negen uur die avond luisteren honderden mensen naar het concert dat wij geven in de “Baseliek Sainte-Jeanne-d’Arc”, een prachtige kerk in het oude stadje Gien. (In een latere aflevering lezen we meer over deze legendarische reis). Op dit concert is ook ene Michel Gauthier aanwezig, een Franse operazanger. Deze man is zo diep onder de indruk van het koor en concert, dat hij de volgende zondagmorgen óok aanwezig is op onze ‘afscheidsreceptie’ in het Chateau waar wij logeerden.

In superlatieven laat hij ons weten hoe het concert op hem over kwam: “une exellente performance” (een schitterende prestatie) en “Cette histoire est incroyable” (dit is een onwaarschijnlijk verhaal). “Dit koor moet op de Franse televisie” zei hij, en vertelde connecties te hebben bij de “Société Francaise de production et de création audiovisuelles” in Paris! Onze Franse gastvrouw Margriet, onze tolk Atie en Gerard hadden direct een klik met Michel en het enthousiasme over zijn idee om het VGF op de Franse televisie te brengen werd steeds groter.

EEN FRANSE SLAG…..

De AD rubriek “Show en Cultuur” zou een leuke pagina kunnen vullen met het avontuur dat wij in die paar maanden beleefden: een hotline tussen Parijs en Rotterdam, een bezoek aan Margriet en André Louws in Frankrijk, een uitnodiging van Michel Gauthier om bij zijn ouders (een ambassadeur) te komen dineren in Parijs, enz. enz. Uiteindelijk kwam de uitnodiging om op 5 januari 1978 naar Parijs te komen voor de opnamen van de televisieshow. Maar de bal rolde weer raar want helaas kwam op 18 december het bericht dat de datum van onze uitnodiging werd opgeschoven naar een later tijdstip i.v.m. de op handen zijnde staking van t.v. technici eind december. In die geplande show van Jacques zou Charles Aznavour optreden. Aldus nam Charles op 5 januari ’68 onze plaats in! Een Franse slag in ons Hollandse gezicht…. Aan mij de taak om dit aan het koor kenbaar te maken. Alles was voorbereid en een variant op een bekend gezegde kwam bij mij op: Hoe vertel ik het mijn…koor!! Per brief dan maar.

En in de nacht van 20 december om 02.00 uur schreef ik aan het koor, en ik citeer: “ 5 en 6 januari, wéér een pleisterplaats op onze levensweg. Alles geregeld? Jurk klaar? Kostuum klaar? Map klaar? Snipperdagen geregeld? Honden, katten, marmotten en witte muizen uitgeleend? Oppas besproken? Buren ingelicht? Bus geregeld? Arrangementen en muziek opgestuurd naar Parijs? Radioprogramma’s in Frankrijk ingelicht? Hotels besproken in Parijs? Diner op de Montmartre besteld? Rondrit door Parijs besproken? Ja! Alles in orde? Ja!! Gaan we?? Nee!! Dus, ik hang m’n pas gekochte smoking met fluwelen strik en wit overhemd in de hangkast, de plannen in de koelkast, mijn franse franken in de brandkast, dus zijn we voorlopig niet op de kijkkast. Maar gelukkig zit ik niet óp de kast….” Groetjes, Gerardus Strotius.

NIEUWE KANS, NAAR PARIJS

Op 11 mei ’78 in de vroege morgen vertrokken wij dus voor een 5 daagse trip naar Gien. Uitgezwaaid door Koen en Jo zetten we om half zeven koers naar Parijs, onze eerste stop voor het optreden in de show van Jacques Martin. Een busreis met als verrassing weer eens een familiekrant De Pieterjans. Gelach, gegier en gebrul vanwege de inhoud van de krant… De zon brak door en de eerste aktiviteiten namen een aanvang. Bingo en de inmiddels beroemde loterij. Natuurlijk werd Piet van Gemeren Azn. weer bedolven onder de prijzen. Een van onze gasten in de bus was Els Bakker, dochter van An en Piet. Zij schreef een mooi verslag van de reis waaruit we een volgende keer ‘een boekje open’ zullen doen..!

Om over tweeën kwamen we aan bij de Empire tv studio’s in Parijs. Eenmaal binnen werden we eerst naar het podium gedirigeerd waar onze plaatsen werden gemarkeerd voor het optreden! Professioneel als we zijn was dat binnen een half uurtje geregeld! Daarna gingen we met de hele van Gemerenbende Parijs bekijken. Van de ‘Arc de Triomphe’ tot en met de Moulin Rouge en nachtclub Lido! Zie je in gedachten het van Gemerenkoor door

Parijs schuifelen?

En wie liepen daar eigenlijk? Wel: Arie en Truus, Henk en Annie, Atie en Monique, Piet en Mady, Kees, Bertie en Yvonne. Leny, Atie, Sjoerd, Bas en Lia. Alice. Bram en Gery, Magda en Leo en Petra, Gré en Ronny, Joop en Riek, Annelies en Ronald. Piet, Fanny en Jetty, Anita. Rietje en Marleen. Rien, Adrie, Lex, Karien, Heleen en Liesbeth. Gerard en Gerda, Eric en Willeke. Marijke, Betsy, Piet en Geertje, Gert en Rietje, Koen en Wilma en Liesbeth, Jaap en Sita. Els en Ans. Humoristische opmerkingen waren in de straten van Parijs niet van de lucht. Vooral bij het zien van bijvoorbeeld de besnorde Joop die zijn tandenborstel vergeten was en een winkel binnenging om een nieuwe te kopen. Na veel gebarentaal kwam hij uiteindelijk met een grote tandenborstel, nou ja meer een staalborstel naar buiten. Tussendoor natuurlijk een terrasje pikken.

Om vijf uur gingen we terug naar de studio voor de generale. Daar stonden zij klaar, de beroemde Julio Iglesias en de exentrieke Marianne Faithfull. We keken onze ogen uit! Wat was die Marianne zenuwachtig. Zij moest een trapje op naar het podium en enigszins bedwelmd lukte dat met behulp van een paar koorleden maar net..! Toen was het onze beurt om “Een wondermooie dag” te zingen. Wij stonden daar in vol ornaat: de heren in kostuum en de dames in het lang. Els schrijft in haar verslag: “het orkest had de muziek nog niet zo onder de knie en de professionele dirigent kreeg het ook niet voor elkaar. Dus stapte Gerard naar het orkest en dirigeerde zelf alles in goede muziekbanen. Tijdens het spelen gaven de orkestleden hun ogen goed de kost naar het sjieke damesgezelschap daar beneden op het podium. De cameramannen hadden het overigens meer gemunt op Monique! De repetitie verliep verder vlot en Jacques Martin zei niets anders dan, très bien en très Jolie….”

Inmiddels had José, nichtje van Atie en Parisienne, zich bij ons gevoegd. Zij heeft Atie bijgestaan tijdens de voorbereidingen van ons optreden!

TOEN WERD HET ERNST

De Show begon. Tegen het eind van het programma waren wij aan de beurt. De introductie van het koor door Jacques was erg leuk en hilarisch! Hij nam het niet zo nauw met ons kleine landje en liet het ‘van Gummerunkoor’ maar uit Amsterdam komen…. Het orkest zette in wij zongen “Een wondermooie dag”. Het ging perfect! Daarna het interview met Atie. Oordeel zelf wat een fantastische presentatie zij weggaf aan Jacques Martin. Vervolgens zaten wij ‘gewoon’aan de bar met Julio en Marianne. Ik aan de prik en Atie aan de whisky.

Let voorts op de aftiteling. Of het de gewoonste zaak van de wereld was zoals Atie staat te kletsen met Marianne Faithfull en ik met Julio Iglesias, die vroeg of ik ook uit Zuid-Europa kwam vanwege mijn donkere uiterlijk… Ook vroeg hij of wij allemaal écht familie waren… Het was een wondermooie daggggg….Na de show gaven Trudie en José ons nog een ‘Tour de Paris à nuit’ Wat een pracht en praal in die stad! Om een uur of elf gingen wij met de slaapindeling in de hand naar onze hotels in Parijs! Het wàs een wondermooie daggg. Over een pleisterplaats gesproken. Onze pianist Piet van Gemeren zei het al: “Het begint steeds meer op een leuke manier uit de hand te lopen”! Wie maakt dit mee? Wij!!

WORDT VERVOLGD.

DE DRAAD WEER OPPAKKEN

In de aflevering van mei j.l. zagen we in het blogfilmpje een impressie van een repetitie uit 1973, opgenomen in Te Hoogerbrugge. Behalve mooie sfeerbeelden zagen we ook Henk en Eric Strootman voor het eerst aan het werk achter respectievelijk de piano en ’t slagwerk, plus de jongelui die voor het eerst kwamen meezingen. Dat was vast en zeker repeteren voor het optreden in (alweer) Wilnis bij Henk en Annie van Bijnen op 22 april ’73. Verder gebeurde er in dat jaar niet zoveel, behalve dan dat het koor min of meer dreigde weg te zakken..
Verhuizingen, geboorten, slap repetitiebezoek én geen uitzicht op een ‘hoogtepunt’ waren daar debet aan. Maar, een mooie ‘opwekkingsbrief’ van Alice aan de club met een oproep om toch vooral in augustus weer met frisse zanglust aan te treden in verband met een komend optreden, vond gehoor bij het koor! Zij eindigt haar brief met, en ik citeer: Luitjes, het koor bestaat bijna zes jaar. Voorwaar geen kleinigheid. De kleintjes staan te dringen tot ze erop mogen. Zullen wij met elkaar hen geen fantastische ontvangst bezorgen”? Het optreden waar Alice over schreef was op 2 september 1973 in de ‘stamkerk’ van de van Gemerens: de Verrijzeniskerk, met als voorganger ‘onze’ dominee Piet Riemersma. Of het zo moest zijn weet ik niet maar het thema van zijn preek was voor het koor wel heel toepasselijk: “Pak die draad weer op…..”! Echt waar, het staat zwart op wit! De brief van Alice had effect want op de 24e september stond het koor er weer helemaal!

DE ARDÊCHE, OM NOOIT TE VERGETEN!

Wij geloofden er weer in! Vol goede moed en met nieuwe ‘aanwas’ begonnen wij aan een nieuw seizoen. Het eerste evenement diende zich aan in november 1973. Met de bus naar Vaassen (waar Aat en Jeanette inmiddels waren neergestreken) voor een optreden in de Tabernakelkerk aldaar. Oók een dag om nooit te vergeten. Wát een ontvangst, inclusief een maaltijd!
Hier speelde behalve Henk op het orgel, óók Ineke (Bos) Strootman voor het eerst mee op de piano (waar piet de pianist was? Geen idee..). Voorganger was ds. Van Nood met als wederom een toepasselijk thema; “Een blij geloof ..” Tijdens de kerstdagen trad het koor niet op, een nieuwjaarsreceptie hadden we nog niet dus gingen wij bijna ongemerkt het zevende levensjaar in en werd het januari 1974. Ook dit jaar verliep min of meer weinig spectaculair. Blijde en droeve gebeurtenissen volgden elkaar ook toen al op. Natuurlijk waren er de familiefeesten zoals de gouden bruiloft van Hein en Sijgje, mijn ouders.
Ik memoreer graag eveneens het overlijden in juli van dit jaar van één van onze koorleden van het eerste uur, Sjoerd Hofstra sr. Samen met Lenie nam Sjoerd in ons koorbestaan een heel bijzondere plaats in, want door hun toedoen kwam begin jaren zeventig het beroemde kamperen in de Franse Ardêche tot stand. Een onvergetelijke tijd waarin het soms wel gebeurde dat we met zo’n 35 man aan koorleden en aanhang onze vakantie doorbrachten in de ‘zusterplaats‘ van Zwingelspaan, Le Bateau, een camping die in onze ogen alle andere campings in Frankrijk overbodig maakte…! Een puur paradijselijke omgeving waarin genoeg muzikale inspiratie kon worden opgedaan voor de toekomst. Vraag maar aan mijn broer Leo…!

Het jaar ’74 vorderde. In mijn archieven vond ik nog een liturgie van een adventszondag op 22 december 1974. Er staat alleen geen plaats en kerk bij….! Aan het eind van dit jaar kwam er een verheugende uitnodiging uit Frankrijk om weer een weekend naar Paron te komen. Met dit blijde vooruitzicht gingen we over de drempel naar 1975.

EN TOEN BEGON HET PAS ECHT

Allereerst verleenden wij op 2 februari medewerking aan een wel heel bijzondere jeugddienst in de Bergsingelkerk in Rotterdam. Een groot koor, veel publiek waaronder volop familieleden en supporters waren er getuige van dat het koor een fantastisch optreden weggaf. Zo zelfs, dat tijdens de dienst mijn gewaardeerde neef Piet van Gemeren Pzn na de laatste klanken van ‘Duizend Vragen’ zo in vervoering raakte dat hij ging staan en luid in de kerk “Bravo” riep… . Dit vergeet je toch nooit…? Op 27 april togen we weer naar Vaassen om in dezelfde Tabernakelkerk, met dezelfde bus, dezelfde gezelligheid, dezelfde dominee, dezelfde muzikale bemanning en met bijna hetzelfde thema “Samen blij zijn” acte de présence te geven.

Intussen waren de voorbereidingen op gang gekomen voor de nieuwe trip naar Frankrijk… Repetitie na repetitie verheugden wij ons op weer een reis naar Paron. Half juli gingen we met vakantie om daarna op 22 augustus met een groot gedeelte van het koor de feestelijke trouwreceptie van onze leden Bas en Lia Hofstra bij te wonen. Hierbij een filmpje met een korte impressie van deze mooie dag en avond. Herken jezelf, geniet en beleef deze kostbare momenten opnieuw en bewaar ze als een souvenir….




PARONNADE…

Het verslag van onze eerste reis naar Paron staat in de aflevering van januari j.l. Tóch zal ik in ‘telegramstijl’ de tweede trip verslaan en als je dit relaas leest begrijp je vanzelf waarom….

Eindelijk brak de morgen van 26 september 1975 aan. In alle vroegte vertrokken wij richting Frankrijk. Neef André van Gemeren (die zijn rijbewijs voor een touringcar had…) huurde voor deze tocht een bus. Inmiddels had hij het vertrouwen van het koor gekregen na een eerste busrit met hem. Aanleiding was de volgende anekdote: We moesten optreden in het land en André wilde ons graag vervoeren, dus huurde hij een bus 'zonder chauffeur’. Echter, als ik aan het koor zou vertellen dat André onze chauffeur zou zijn, zouden naar mijn idee toch een aantal koorleden afhaken voor het optreden! Ik wist wel een oplossing... Vermommen als een echte buschauffeur! Zo gezegd, zo gedaan. André vond het idee leuk, ging naar een professionele grimeur en arriveerde met zijn pruik, baard, pet en ‘bus’ in de Springerstraat. Iedereen stapte nietsvermoedend in en zei hem gedag. “Wat een saaie piet is die chauffeur” zei de een. “Geer, die man is niet erg spraakzaam” zei de ander. Na een aantal kilometers heette ik de chauffeur welkom en vroeg hem zich voor te stellen…. In onvervalst Rotterdams zei hij “Mijn naam is André …”! Hilariteit en paniek maakte zich meester in de bus maar onmiddellijk had hij het vertrouwen, gezien zijn rijstijl! André was aangenomen als vaste buschauffeur.

Aldus vertrokken wij met hem naar Frankrijk. Het werd een reis vol gezelligheid met zingen, loterij, spelletjes en ander vermaak. Diverse neven en nichten kwamen verkleed als bijvoorbeeld, steward, EHBO-er of conducteur. Geen minuut verveelden wij ons. Ook hilariteit onderweg want de bus kreeg kuren: motor sloeg af, kortsluiting en we kregen lekkage. (beleef het maar mee op onderstaande film!) Maar niemand die mopperde… Geen wanklank!Tegen de avond arriveerden wij in Paron en werden door de ‘équipe van Chatillon’ ontvangen met een heerlijke maaltijd. De sfeer zat er meteen in. Een fijn weerzien na 4 jaar. Speeches gingen heen en weer en we aten en dronken de avond vol tot in de kleine uurtjes. Maar iedereen kwam in bed ( zijn eigen bed nog wel…) De zaterdag hadden we voor onszelf!

We brachten een bezoek aan Sens en vonden een restaurant waar we met ons vijftigen voor een paar centen een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld. ’s Avonds hebben we een feestje gebouwd in de eetzaal op Paron. We deden komische sketches en voordrachten. Als eenakter deed ik het legendrische "derde been....".
En o, oh... wat hadden de jongelui het naar hun zin!

Maar, we kwamen naar Paron om te zingen. Eerst op de zondagochtend in Châttilon Coligny en ‘s middags in het oude kerkje van Paron met haar schitterende akoestiek. In beide diensten ging Quiri Huyser voor. Alle hulde voor deze man die inschikkelijkheid, enthousiasme en dienstbaarheid noemde als pijlers waarop het succes van dit weekend werd gebouwd. "Het van Gemerens Familiekoor en ‘Paron' voelde elkaar aan". Als vrienden, als broertjes en zusjes!

’s Maandagsmorgen reed de bus weer voor. In de regen namen we afscheid van al die Fransen die het VGF in hun hart hadden gesloten. Eenmaal terug in Rotterdam kwamen bij sommigen de tranen. Tranen van heimwee, wel te verstaan. Tranen van het beleven van iets wat je bijna niet kunt navertellen. Daar moet je gewoon bij geweest zijn. Vandaar deze film….

De jaren ‘76 en ‘77 zijn in aantocht. Dit zijn memorabele tijden! Mies Bouman met haar programma’s “Eén van de acht” en, “Een mens wil….” Verder als klap op de vuurpijl het optreden in de show van Jacques Martin voor de Franse TV2. Dan is óók nog de eerste LP aanstaande.

Over spectaculair gesproken… Dus,

WORDT VERVOLGD.